Η αναγέννηση του Φοίνικα

Πάντα όταν πλησιάζουν αυτές οι μέρες του Πολυτεχνείου, σε πιάνει μια ανεξήγητη μελαγχολία, μια μουντάδα ξαφνική θεριεύει στην καθημερινότητα σου και θέλεις τόσο πολύ να ξεφύγεις. Προσπαθείς να το ξεκαθαρίσεις, να το εξηγήσεις στον εαυτό σου, μπας και μπορέσεις και ηρεμήσεις, καθαρίσεις επιτέλους αυτή τη γκρίζα, μονότονη ατμόσφαιρα. 

Γράφει ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ

 Βάζεις κάτω το κεφάλι και προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά τις μπερδεμένες σκέψεις σου, παρέα με τις χαμένες αναμνήσεις σου. Χωρίς κανένα συναίσθημα, δίχως καμία ιδιαίτερη προκατάληψη, απλά θέλεις να βγάλεις μια άκρη, να ξεμπερδέψεις από όλα αυτά που σου μαυρίζουν την ψυχή.

Το μυαλό σου προσπαθεί να ταξιδέψει, να αλλάξει τακτική σε όλο αυτό αλλά τα γεγονότα δε το επιτρέπουν. Έχεις τους ναζί φασίστες από τη μια να παίζουν το παιχνίδι του παρακράτους που τόσα χρόνια έπαιζε στα σκοτεινά και σιωπηρά μονοπάτια, ότι εντός της περίφραξης του Πολυτεχνείου το 73 δεν έπεσε κανένας νεκρός. Μάλιστα το θράσος τους είναι τέτοιο που τολμάνε να δώσουν και αμοιβή σε όποιον το αποδείξει.

Πώς να ηρεμήσεις και να μπορέσεις να σκεφτείς τα αυτονόητα, όταν έχουν δώσει βήμα στο τσούρμο των ναζί να λένε νυχθημερόν τα δικά τους. Προσπαθείς να το ξεπεράσεις, αλλάζεις κανάλι και βλέπεις αυτοκτονίες, αίμα αθώων να κυλάει παντού στην οθόνη και τους δημοσιοκάφρους να μιλάνε για ψυχολογικά προβλήματα και άλλα χαζά, αρκεί να μας αποδείξουν ότι δε φταίνε οι πολιτικοί και η πολιτική τους για αυτό.

Πάνω από 3.000 αυτοκτονίες στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι, τότε ήταν η χούντα των Συνταγματαρχών, τώρα είναι η χούντα της τρόικας και της τροϊκανής κυβέρνησης. Ξύλο, συλλήψεις, βασανιστήρια και φόνοι για τους εξεγερμένους τότε, μια από τα ίδια και τώρα με αλλαγμένα λίγο τα γεγονότα.

Μέχρι και το δικαίωμα του να διαδηλώνεις και να διαμαρτύρεσαι έχει απαγορευτεί, όπως και το να συγκεντρώνεσαι παρέα με άλλους πολίτες. Προληπτικές προσαγωγές και δέσιμο σε όποιον τολμά να αντιδρά, να εξεγείρεται στο κατεστημένο, να πολεμά το σύστημα.

Σαββάτο βράδυ και γυρνώντας σπίτι από την πορεία για τη μνήμη των παιδιών που έχασαν τις ζωές τους από τους φασίστες, βασανιστές της χούντας, μαθαίνεις πως τα ΜΑΤ παρέα με τους ασφαλίτες, έκαναν κανονική εισβολή εντός του ΑΠΘ. Δε το καταλαβαίνεις με τη μία, ένα άσυλο πήγε περίπατο τότε από ένα άρμα μάχης, τώρα κλούβες των ΜΑΤ και δεκάδες τραμπούκοι με στολές, ασπίδες και κλομπ ανενόχλητοι δρουν χωρίς κανένα όριο.

Και δε μπορείς να μιλήσεις πουθενά, να πεις για τις μπογιές, τις κροτίδες, τις πλαστικές σφαίρες που χρησιμοποίησαν οι προστάτες του κράτους εναντίον σου στο δρόμο. Σε προκάλεσαν, σε χλεύασαν, σε εξύβρισαν και όταν αντέδρασες, όταν έδειξες τη δυσαρέσκεια σου, σε δέσανε, σου πετάξανε χημικά στο πρόσωπο και σε έσυραν στο δρόμο, διασύροντας την προσωπικότητα σου, βιάζοντας το είναι σου.

Ένα déjà vu ζεις η ακόμα να το καταλάβεις ότι η χούντα δεν έφυγε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Στον τόπο που κάποτε γεννήθηκε η δημοκρατία και ο πολιτισμός, παιδιά λιποθυμούν στις τάξεις σχολείων από πείνα, σπίτια δεν έχουν ρεύμα και χωρίς θέρμανση. Επικρατεί τρομοκρατία κάθε είδους, φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα, δε ξέρεις που θα σε οδηγήσει, που θα καταλήξεις.

Τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, μοιάζουν πιο αναγκαία από ποτέ. Σε ένα κράτος που κυβερνά η αμορφωσιά, ο απολιτισμός, κάθε λογής φοβία δίνει χώρο στο φασισμό, το ρατσισμό, να μπορέσει να διεκδικήσει μερίδιο μεγαλύτερο από όσο του πρέπει. Για αυτό και βλέπουμε ξεδιάντροπους ναζί να μιλάνε για εθνικισμό, πατριδοκάπηλους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει το να είσαι Έλληνας και να έχεις την Ελληνική παιδεία. Μιλώ με οργή για όλους αυτούς αλλά και τους άλλους που μιλάνε για τη χούντα και τα «λουλούδια» της, λες και την έχουν ζήσει, ξέρουν τι πα να πει φασισμός και κατοχή. Βολεμένοι, μίζεροι που μόνο σκοπό έχουν να πισωγυρίσουν τη χώρα και να την αιματοκυλίσουν με ακόμη ένα εμφύλιο σπαραγμό. Και αυτή τη φορά θα είναι χωρίς σταματημό, γιατί το μίσος ξεχειλίζει, η οργή καλπάζει και κυριεύει καθημερινά ολοένα και πιο πολλούς.

Το σύστημα αδικεί και συνθλίβει τους αντίθετους, αυτούς που τολμούν να εξεγερθούν, τους ανυπότακτους που φαίνονται τόσο μόνοι εναντίον όλων αλλά στην πραγματικότητα είναι πολλοί, αμέτρητοι, κόκκοι άμμου που θα μπουν ανάμεσα στα γρανάζια του κράτους και θα φρενάρουν άγρια το γύρισμα τους.

Η μόνη ελπίδα να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, μια μοναδική αφετηρία για όλους, ενωμένοι και όχι διχασμένοι, παιδιά κάτω από τον ίδιο ήλιο, την ίδια ζωή. Κατεβάζοντας τις μαρκίζες, ξηλώνοντας τις ταμπέλες και καίγοντας τις σημαίες. Κανένας διαφορετικός, αλλιώτικος, όλοι ίσοι και όμοιοι.

Ίσως δεν έφτασε ένα Πολυτεχνείο για να σπάσει το απόστημα, να καθαρίσει καλά η μόλυνση που κατέτρωγε τα σωθικά μας. στο χέρι μας είναι να την αλλάξουμε τη φάση, να βγούμε όλοι στους δρόμους και να απαιτήσουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη ζωή.

Αυτά που οραματιζόμαστε, τα όνειρα που μοιραζόμαστε με γνωστούς και φίλους, επιτέλους να γίνουν αληθινά και να θεριέψουν μέσα από τα δικά μας μάτια.

Σκέψου και αποφάσισε, σε ποια μεριά της όχθης είσαι και σε ποια θα ήθελες να βρίσκεσαι. Εμείς ψάχνουμε επιζώντες στα χαλάσματα της κατεστραμμένης μας πόλης, να τους σώσουμε και θα τους φέρουμε ξανά στη ζωή.

Κανένας «φοίνικας» δε πρόκειται να αναστηθεί από μόνος του, εμείς με την αποφασιστικότητα μας θα φροντίσουμε να αναστήσουμε ότι έχει εξαφανιστεί, ότι έχει καεί από τους δυνάστες μας. Στο χέρι μας είναι όλα.