ΤΟ ΑΝΗΘΙΚΟΝ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ...

 Πολλοί διανοούμενοι, στοχαστές και φιλόσοφοι έχουν διατυπώσει πως από την "φύση", η ανθρώπινη

κοινωνία διέπεται από έναν και μόνο κανόνα: το νόμο της ζούγκλας. Ο δυνατός κατοχυρώνει, ότι μπορεί

η ότι προλάβει, μα όποιος τον ξεπερνά μπορεί να τον εξολοθρεύσει για να του πάρει τα πολύτιμα κεκτημένα του.

Με λίγα λόγια υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει λόγος να διαχωριζόμαστε από αυτό με τα ζώα, εκτός αν είμαστε

πιστοί στην θεολογική δημιουργία του ανθρώπου ως ανώτερου

από το σύνολο του μηχανισμού της φύσης.

Γράφει ο Μη Έχων

 Έτσι και με πολύ λογικά επιχειρήματα μπορούμε να πούμε, ολόκληρη η οικονομική θεωρία της ελεύθερης αγοράς, οικοδομήθηκε πάνω σε αυτή την ανήθικη υλιστική διαπίστωση.

Αντίθετα κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως είναι ηθική, σωστή ή δίκαιη, η ανατροπή ενός δόγματος και κατά συνέπεια ολόκληρου του οικονομικού συστήματος, που τα ζωώδη αποτελέσματα του, τα βιώνουμε στο πετσί μας σε Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική και ολόκληρη την υφήλιο.

Στις σημερινές συνθήκες, που είναι κοινώς τόπος, πως είναι ιστορικά πρωτοφανείς, εστιάζοντας όχι τόσο στο τομέα της κρίσης ή της φερόμενης ως λύσης δηλ. το μνημόνιο, αλλά στην οικονομία της χώρας ή καλύτερα των χωρών, οι οποίες ανήκουν στις λεγόμενες "ανεπτυγμένες" οικονομίες και δοκιμάζονται από τα παραπάνω.

Από την γένεση της κρίσης το 2007-2008 με αφετηρία την κατάρρευση του κολοσσού της Leaman brothers, μπορούμε να πάρουμε πολλά μαθήματα για το τι συμβαίνει σήμερα, σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, αλλά και τι πρέπει να αντιπροτείνουμε ως λύση, πραγματική και ταυτοχρόνως ρεαλιστική λύση, ώστε να σταματήσει αυτός ο τραγικός κατήφορος.

Είναι σημαντικό κατ' αρχάς, να κατανοήσουμε γιατί βρισκόμαστε στην κατάσταση που είμαστε τώρα. Εδώ και τρία χρόνια με κορύφωση την κυβέρνηση Παπαδήμου και περισσότερο την Παρούσα του Αντώνη Σαμαρά, τα αστικά πολιτικά κόμματα προσπαθούν να μας πείσουν με το "έτσι θέλω", πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, άρα η ανυπαρξία επενδύσεων, η οποία συμπυκνώνεται στο παραπολιτικό σλόγκαν: "τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά".

Εστιάζοντας σ' αυτό, το οποίο αποτελεί το κύριο πολιτικό επιχείρημα των μνημονιακών εξολοθρευτών, θα πρέπει να καθορίσουμε το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας σε σχέση με των υπολοίπων χωρών καθώς και την ξεχασμένης από πολλούς πολιτικούς - εκατέρωθεν του κέντρου- παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αν οι επενδύσεις, οι οποίες είναι απούσες από την Ελλάδα, είναι παρούσες στην μητρόπολη του καπιταλισμού την Αμερική, αλλά και την επίσης δοκιμαζόμενη Ευρώπη, γιατί δεν δημιούργησαν αποφυγή της οικονομικής κατρακύλας ή έστω γιατί δεν βοηθούν στην ανόρθωση της πληγωμένης " ελεύθερης αγοράς".

Μήπως δεν είναι οι ίδιες οι επενδύσεις που έχουν το πρόβλημα; Μήπως δεν ήσαν εκείνες οι επιτηρήσεις, οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι χρηματοπιστωτικές νομενκλατούρες οι οποίες κατέρρευσαν το 2008 και το 2009 πρώτα στην Αμερική, η οποία στην προσπάθεια να σώσει αυτές αλλά και τα παρακλάδια τους στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, αναγκάστηκε μέσω της παγκόσμιας τράπεζας και με απόφαση των G-20 στο Λονδίνο, να τυπώσει και να τις ενισχύσει με το συνολικό ποσό των 14 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και τελικά να μην υπάρχει κανένα αποτέλεσμα; Φτάνοντας στο σήμερα, όπου οι μεγαλύτερες από αυτές, οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις, να παρουσιάζουν συνεχόμενη μείωση κερδών την τελευταία πενταετία.

Μήπως δεν ήσαν λοιπόν οι τράπεζες, αυτές που καταρρέουν ακόμη και σήμερα και

κάθε τόσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κόβει Ευρώ για να τις σώσει, δανείζοντας τες με επιτόκια που αγγίζουν το μηδέν; Ή μήπως δεν είναι οι τράπεζες, οι Εργολάβοι, οι βιομήχανοι και οι εκδότες/ καναλάρχες που φόρτωσαν τις χώρες, συμπεριλαμβανομένου και της δικής μας, με το κόστος της δικής τους σωτηρίας, αυξάνοντας το χρέος των χωρών όσο και όποτε χρειάζονται την λεγόμενη επανακεφαλαιοποίηση για να σωθούν από τα ΔΙΚΑ τους τεράστια χρέη;

Προφανώς ο κύριος Σαμαράς και το τραπεζο-επιτελείο του, θέλουν να μας πείσουν πως " επενδύσεις" και " επενδυτές", όπως η INTRACOM και ο Σ. Κόκκαλης ή η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ και ο Γ.Μπόμπολας ή τέλος πάντων οι περιβόητες " επιχειρήσεις" Αλαφούζου, Βγενόπουλου και πολλές άλλες, οι οποίες και οι οποίοι είχαν κατακτήσει και μάλιστα μονοπωλιακά, τον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων,  ή δεν υπήρξαν ποτέ ή αποτελούσαν " μικρομάγαζα"!

Θέλουν να μας πείσουν με λίγα λόγια, ότι το πρόβλημα δεν ήταν πως όλες αυτές οι λεγόμενες "επενδύσεις" είχαν και έχουν σχεδόν καταρρεύσει, επηρεαζόμενες από το χρηματοπιστωτικό κραχ, αλλά πως αυτές δεν υπήρξαν ποτέ! Και γι αυτό ο Πρωθυπουργός, ο οποίος συναγωνίζεται ακόμη και τον Μπερλουσκόνι στην λαϊκιστική αρλουμπολογία, την Κυριακή, κατά την συζήτηση του Προϋπολογίσου, μετά τις απαγγελίες ποιημάτων κατέληξε πως, δεν θα περιμένει τις επενδύσεις, αλλά θα τις κυνηγήσει ο ίδιος.

Έτσι λοιπόν μετά την επίτευξη του πρώτου πλάνου του σχεδίου, δηλαδή να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, για το ποιός πταιει που φτάσαμε εδώ, η αστική τάξη περνά στο δεύτερο, δηλαδή στην επίλυση του πλαστού προβλήματος, της γενικότερης " αναδουλειάς" των καπιταλιστών στην Ελλάδα ( την Σοβιετική Ελλάδα κατά τα λεγόμενά τους), μέσω της "τόνωσης" της ανταγωνιστικότητας και των διαρθρωτικών αλλαγών.

Από την άλλη είναι δεδομένο, πως μέχρι στιγμής ο καπιταλισμός ολόκληρος-όσο αυθαίρετο και αν ακούγεται αυτό- δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα και να τερματίσει την κρίση. Είναι φανερό πως αν σε μια πενταετία-οκταετία το πολύ, δεν έχει υπερβεί την κρίση, τότε θα είμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας κοινότητας του 21ου αιώνα, η οποία δεν θα ζηλεύει τις παραγκουπόλεις της Αργεντινής και της Βραζιλίας, εν μέσω εκρηκτικής τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου και υπερβολικής... αφθονίας.

Φυσικά, η αστική τάξη δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια μέχρις ότου και αν ανακαλυφθεί το μαγικό αντίδοτο. Αντιθέτως ήδη σε Ευρώπη και Αμερική, το κύριο δόγμα έχει σταθεροποιηθεί και διδάσκει ρητά και αμετάκλητα, αέναη λιτότητα στους λαούς, εργαζόμενους φτηνότερους και από τα ίδια τα εργαλεία της δουλειάς τους, χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, έχοντας δώσει όλο τους το βιός σε μέτρα και φορολογίες για την διάσωση των τραπεζών, του ευρώ, του έθνους, των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών κλπ, επιδιδόμενοι με έναν απαράμιλλο σθένος, σε σκληρή δουλειά για να μην "κρασάρει" και για να "πάρει μπρός" η παγκόσμια οικονομική μηχανή.

Άρα, αν εμείς ζητάμε απαντήσεις και τελικά την πολυπόθητη λύση, δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε ή να κοροϊδευόμαστε σε πρότυπα μοντέλα ή ακόμα χειρότερα σε μια ευνοϊκότερη διαχείριση του συστήματος. Αν θες να δόσεις οριστική λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα λέει ένα ρητό, τότε πρέπει να πράξεις ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που δημιούργησαν το ίδιο το πρόβλημα.

Δηλαδή, ενώ ιστορικά βλέπουμε πως κάθε 30-40 χρόνια ο καπιταλισμός περνά από κρίση, πως ενώ αυτά που ζούμε τώρα θα τα ζήσουν ξανά- πολύ πιθανόν και τα παιδιά μας σε μερικές δεκαετίες και πιθανώς σε χειρότερη μορφή, ενώ βιώνουμε κοινωνικά, με βάρβαρο τρόπο τις επιπτώσεις ενός οικονομικού συστήματος, που στον βωμό του κέρδους του 1% -όπως λένε και οι φίλοι μας οι "εξεγερμένοι" Αμερικανοί- θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές, και λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, ολόκληρης της κοινωνίας και εκμεταλλεύονται το κέρδος που δημιουργείτε, από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, με τον δικό τους πόνο και ιδρώτα, εμείς, δεν μπορούμε να δεχτούμε οποιαδήποτε εξυγίανση του συστήματος, παρόμοια με όλες εκείνες τις ιστορικές μετατροπές του καπιταλισμού, με τις οποίες ξεπέρασε τις ανάλογες κρίσεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κρατάμε στην ζωή τον επί μονίμου βάσεως διασωληνομένο καπιταλισμό, δίνοντας και ξαναδίνοντας αίμα.

Η κοινωνία υποφέρει, ενώ ταυτόχρονα κουβαλά στις πλάτες τις, αυτούς που την κατάντησαν έτσι. Και αυτό πρέπει να ανατραπεί.

Επομένως, θα συμφωνήσουμε πως κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως η ανατροπή του ανήθικου Καπιταλισμού και η οικοδόμηση ενός συστήματος, που θα καταργεί τον πλουτισμό, την ιδιωτική κλεμμένη περιουσία και θα διοικείται ισότιμα από αυτούς που θα παράγουν την τροφή, την βολή και την επιστήμη, είναι πραγματικά το δίκαιο, το σωστό ή το ηθικό.

Γι' αυτό προτιμούμε καλύτερα να λέμε πως έχουμε πόλεμο. Ταξικό.