Στους δρόμους

Ημέρες χαράς και λύτρωσης ζούμε αγαπημένοι μου φίλοι.

Ύστερα από μήνες, έχουμε πια Κυβέρνηση.

Ο τόπος μπορεί ξανά να ανασάνει, να ελπίζει και να ονειρεύεται.

Με την ψυχή στο στόμα και με τα βρακιά μισοκατουρημένα, οι
αστοί συσπειρώνονται σε μια πολύ δύσκολη για αυτούς συγκυρία, ίσως τη δυσκολότερη που είχαν να αντιμετωπίσουν ως τώρα μετά τον εμφύλιο. Με βασικούς παίκτες τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και με αριστερή τσόντα τον Κουβέλη, επιχειρούν αφενός να παραστήσουν πως γυρίζουν την πλάτη στη μέχρι τώρα γραμμή της βάρβαρης λιτότητας  και αφετέρου να πείσουν πως αποτελούν την «υπεύθυνη δύναμη»  (που δε θα κάνει καμιά μαλακία και βρεθούμε εκτός €).

Η αλήθεια είναι ότι αυτή Κυβέρνηση δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα, ούτε να πάρει κάποια πρωτοβουλία.

Η κομισιόν φαίνεται πως έχει ήδη αποφασίσει πως το καλύτερο για την ΕΕ τώρα είναι να χαλαρώσει λίγο τα δεσμά, ώστε να έχουν έρεισμα και οι τοπικές κυβερνήσεις να λένε ότι καταφέρνουν πράγματα θετικά για το λαό. Στη δική μας περίπτωση –η οποία αποτέλεσε και το πείραμα για τις επόμενες ευρωπαϊκές χώρες της περιφέρειας- το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής ,άντε και να μην εφαρμοστούν κάποιες απάνθρωπα επαχθείς διατάξεις.

Το θέμα όμως είναι πως το κακό έχει ήδη γίνει: Το Μνημόνιο κατέστρεψε τις εργασιακές σχέσεις και έριξε στον Καιάδα της ΕΕ σχεδόν όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Και, ας μη γελιόμαστε, αυτό είναι κάτι που δε θα διορθωνόταν ακόμα κι αν προέκυπτε Αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ούτε τη βούληση ούτε το πρόγραμμα ώστε να κάνει τις απαραίτητες τομές που θα επέτρεπαν στο λαό να ανασάνει.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως εξισώνεται μια δεξιά κυβέρνηση με μια αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Απλά το καλάθι που κρατάμε πρέπει να’ ναι μικρό.

Το μήνυμα που θα’ πρεπε να κυριαρχεί τώρα είναι ένα: Όλοι στους δρόμους.

Είναι σίγουρο πως θα μας δοθούν πάμπολλες ευκαιρίες.

Η επέλαση της τρόικα δεν έχει τελειώσει εδώ, όσο κι αν επιχειρηθεί από την κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης να περάσει ένα κλίμα ότι οι θυσίες τελείωσαν εδώ.

Έχουν να εφαρμοστούν πολλά βάρβαρα μέτρα ακόμα και από Δευτέρα –που ξανάρχεται η τρόικα- θα ξέρουμε πιο αναλυτικά ποια θα είναι αυτά.

Το ότι ο Τσίπρας είπε στο Reuters ότι δε θα καλέσει τον κόσμο που τον ψήφισε να κατέβει στο δρόμο για να διαδηλώσει κατά της λιτότητας, δε θα το σχολιάσω.

Ακόμα κι αν πράγματι αυτή είναι η γραμμή του ΣΥΝ τώρα, εκτιμώ πως όλος αυτός ο κόσμος που τον στήριξε με κριτική ψήφο θα αντιληφθεί την αναγκαιότητα της πάλης στο δρόμο.

Άλλωστε, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν έναν χρόνο βρίσκονταν στις πλατείες και έτρωγαν τα χημικά με το κιλό, χωρίς να έχουν κάναν καημό αν ΣΥΡΙΖΑ θα κατέβαινε μαζί τους στο Σύνταγμα. Μόνο που αυτή τη φορά θα κατέβουμε σαφώς πιο συνειδητοποιημένοι ταξικά, με μεγαλύτερη κινηματική εμπειρία, πιο οργανωμένοι, αλλά και χωρίς αυταπάτες. Η ταξική πάλη δεν είναι αγώνας της «μιας ζαριάς».

Δε φτάνει μια νίκη για να κερδίσει ο λαός, δε φτάνει να βγει μια Αριστερή κυβέρνηση για να ανασάνει ο κόσμος.

Η ρήξη με τη νοοτροπία της εκπροσώπησης πρέπει να γίνει τώρα και να αντιληφθούμε επιτέλους ότι τις ζωές μας –αν θέλουμε να τις καλυτερεύσουμε- πρέπει να τις πάρουμε στα χέρια μας. Δε θα μας σώσει αυτό το κράτος από τους φασίστες (για την ακρίβεια, κράτος και παρακράτος είναι ένα και το αυτό), δε θα ανεβάσουν οι βιομήχανοι, οι εργοστασιάρχες και τα μεγαλοαφεντικά τους μισθούς για την ψυχή της μάνας τους.

Όλοι στο δρόμο λοιπόν, για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται!