Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

- Κύριε καθηγητά, πότε θα δοθεί το μάθημα που αναβλήθηκε λόγω απεργίας;

- Δεν ξέρω, ρώτα τον υπεύθυνο προγράμματος της εξεταστικής.

- Απλώς ρωτάω να μου πείτε προσεγγιστικά, έτσι για να προσαρμόσουμε κι εμείς το πρόγραμμά μας.

- Σου είπα, δεν ξέρω. Βλέπεις, αυτό το μπάχαλο συμβαίνει με τις απεργίες και τις καταλήψεις.

ο καθηγητής ήταν σαφής: Η απεργία και η κατάληψη φέρνουν το χάος. Ή μάλλον, ο καθηγητής ήταν ακόμα σαφέστερος: Οι συλλογικές μορφές διεκδίκησης μπαίνουν εμπόδιο στην εύρυθμη λειτουργία ενός Πανεπιστημίου/Κράτους/Επιχείρησης/Γραφείου , κοκ.

Όχι, αυτό το κείμενο δε θα ασχοληθεί με την καθηγητική αυθαιρεσία. Αυτό το κείμενο γράφεται για να δείξει πόσο μακρύς κι ανηφορικός είναι ο δρόμος που έχουμε εμείς να καλύψουμε ώστε να αλλάξουν οι ιδεολογικοί συσχετισμοί μέσα στις σχολές. Το Πανεπιστήμιο, ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, είναι ιδεολογικά φορτισμένο. Είναι ίδρυμα αναπαραγωγής. Φτιάχνει τον ιδανικό εργαζόμενο του μέλλοντος. Έναν εργαζόμενο πειθήνιο, πρόθυμο σε όλες τις μορφές εντατικοποίησης που του επιβάλλονται, φοβικό στον να αμφισβητεί και να διεκδικεί, καλοκουρδισμένο γρανάζι στη μηχανή της παραγωγής.

Μοναδικό ανάχωμα στην ιδεολογική κομποστοποίηση αποτελούν οι μαχητικοί φοιτητικοί σύλλογοι. Αυτοί που κάποιοι τους αποκαλούν « συντεχνία», αυτοί που τους λένε « αληταριά», αυτοί που τους λένε «καρκίνωμα στα πανεπιστήμια». Στην πραγματικότητα , είναι αυτοί που γέννησαν Φοιτητικά Κινήματα ικανά να τα βάλουν με το κάθε Υπουργείο και την κάθε Κυβέρνηση, είναι αυτοί που εξαφανίζουν Υπουργούς από τον εκλογικό χάρτη, είναι αυτοί που πετυχαίνουν νίκες.

Χωρίς το Φοιτητικό Κίνημα, χωρίς τους μαχητικούς φοιτητικούς συλλόγους, το Πανεπιστήμιο θα είχε ήδη γίνει βορά στα αρπακτικά του Κεφαλαίου, με απολύτως μηδενική μέριμνα για τον Φοιτητή. Πέρα όμως από αυτά, χωρίς το φοιτητικό κίνημα και χωρίς τη δράση της Αριστεράς της ανατροπής μέσα στις σχολές, δε θα είχαμε μάχιμους εργαζόμενους. Γιατί μέσα στα Πανεπιστήμια δε χτίζονται μόνο οι γνώσεις, αλλά και η κουλτούρα του μελλοντικού εργαζόμενου. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα: η δημιουργία αγωνιστών, η δημιουργία εργαζομένων μαχητικών, η δημιουργία ανήσυχων κι απείθαρχων ανθρώπων. Το σπάσιμο της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι το πιο νευραλγικό κομμάτι. Κι όλα αυτά να γίνονται όχι μόνο με λόγια και με ζύμωση, αλλά και με πράξεις.

“Ενάντια σε κάθε εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, ενάντια σε κάθε μορφή εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών, ενάντια σε κάθε υποβάθμιση του Πτυχίου, ενάντια σε κάθε καθηγητική αυθαιρεσία. ”

Στο πρόσωπο αυτού του καθηγητή μπορείς να δεις καθάρια το πρόσωπο της Αντίδρασης, αυτής της μέγαιρας που έχει συμφέρον με την κυρίαρχη τάξη κι επιθυμεί λυσσασμένα την καρατόμηση κάθε αντίστασης. Κι αυτό το πρόσωπο παίρνει αέρα κι οξυγόνο από το ζωογόνο –για αυτό- ρεύμα του επιστημονισμού. Λες κι ο επιστήμονας δεν είναι πολίτης, λες κι η επιστήμη είναι ταξικά και ιδεολογικά αφόρτιστη, λες κι ο επιστήμονας πρέπει απλά υπακούει σε νόρμες και προστάγματα. «Εμάς μας ενδιαφέρει μόνο η επιστήμη μας», λένε. Μα το μόνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει –ακούσια ή εσκεμμένα- είναι η αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Και ορισμένοι από αυτούς είναι τόσο γελοίοι που ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν. Ούτε και τώρα, που βάζουν χέρι και στη δική τους τσέπη, δε λένε να αντιδράσουν, έτσι για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον.

Γίνονται οριακά πιο γελοίοι από τους άλλους μεγαλοκαθηγητάδες , που εδώ και δυο χρόνια κάνουν πλάτες στη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου ( ρίχνοντας λάσπη στα κινήματα και ακολουθώντας όλες τις διαταγές του Υπουργείου) και τώρα θυμήθηκαν να απεργήσουν.

Αναρωτιέμαι πού ήταν πέρυσι, όταν η κυβέρνηση απέλυσε εκατοντάδες συναδέλφους τους, όταν τμήματα και Ιδρύματα δέχτηκαν τη σαρωτική μείωση κατά πάνω από 60% των πιστώσεων, όταν έγινε το μεγάλο ριφιφί με τα αποθεματικά των ιδρυμάτων που μπήκαν στο PSI …

Απλώς έκαναν τουμπεκί.

Και μόνο λίγοι απ’ αυτούς είχαν το σθένος, την αγωνιστικότητα και την αξιοπρέπεια να σηκώσουν ανάστημα. Και, καθόλου τυχαίως, ήταν οι ίδιοι που στήριξαν και τον αγώνα των φοιτητών απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου.

Τώρα λοιπόν που έρχεται να πέσει ταφόπλακα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ , με το νέο πακέτο μέτρων των 11,9 δις € , με το κλείσιμο 150 τμημάτων, με εκατοντάδες απολύσεις, με την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, με το κλείσιμο των Εστιών, με περαιτέρω εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, με την ένταξη εξωπανεπιστημιακών στη Διοίκηση, με τη μετατροπή των πτυχίων σε κουρελόχαρτα , ήρθε η ώρα να απαντήσουμε πιο δυναμικά και πιο αποφασιστικά από ποτέ. Είναι ώρα πολέμου.

Σε τελική ανάλυση, δύο είναι τα στρατόπεδα:  Απ’ τη μια αυτοί που θέλουν να γκρεμίσουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο,  κι απ’ την άλλη αυτοί που θέλουν να χτίσουν ένα Πανεπιστήμιο ουσιαστικά δημόσιο, δωρεάν, με φοιτητική μέριμνα και ισχυρά πτυχία για αξιοπρεπή εργασία.

Και σ’ αυτή την περίπτωση, ο χαμένος δεν τα παίρνει όλα…