Υπάρχει άλλος δρόμος...

Υπάρχει άλλος δρόμος...

Μέχρι τις αρχές του 2013 θα έχει επιτελεστεί ίσως η πιο άγρια φιλελευθεροποίηση χώρας εν καιρώ Δημοκρατίας (έστω και αστικής). Φυσικά, οι συνταγματικές και δημοκρατικές εκτροπές αποτελούν ρουτίνα πλέον για αυτή την εκτρωματική και πλήρως απονομιμοποιημένη συγκυβέρνηση.

Γράφει ο Σκληρο– Πυρηνικός Φυσικός

Μέχρι τις αρχές του 2013 θα έχει επιτελεστεί ίσως η πιο άγρια φιλελευθεροποίηση χώρας εν καιρώ Δημοκρατίας (έστω και αστικής). Φυσικά, οι συνταγματικές και δημοκρατικές εκτροπές αποτελούν ρουτίνα πλέον για αυτή την εκτρωματική και πλήρως απονομιμοποιημένη συγκυβέρνηση. Το ότι έχουν μετατρέψει το ίδιο τους το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο, αποδεικνύει και τη λύσσα τους να παραμείνουν στο παιχνίδι, να διασφαλίσουν όσα περισσότερα από τα συμφέροντά τους μπορούν (ας μην ξεχνάμε πως η αστική τάξη ένα κόμμα μόνο έχει: το Κράτος) , να διαλύσουν κάθε λαϊκή κι εργατική κατάκτηση ενός ολόκληρου αιώνα και να μετατρέψουν τη χώρα σε μια απέραντη παιδική χαρά για τις επενδύσεις και το Κεφάλαιο.

Ακριβώς και λόγω της έκτασης της επίθεσης, είναι προφανές πως αυτή η Κυβέρνηση σπάει και τους τελευταίους δεσμούς εκπροσώπησης που είχαν με πολύ κόπο χτίσει οι κυβερνητικές παρατάξεις τα τελευταία τριάντα χρόνια. Άλλο ένα σημάδι για εμάς ώστε να αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, όπου η αστική τάξη ουσιαστικά «θυσιάζει» τα μέχρι πρότινος κόμματά της ώστε να μπορέσει να μεταλλάξει μια και καλή το τοπίο της χώρας. Μισθοί Κίνας, δικαιώματα Βουλγαρίας, εργασιακά Μπαγκλαντές : αυτό είναι το μέλλον που ετοιμάζουν για την εργασία. Το κοινωνικό Κράτος θα καταλήξει απλώς ένα λήμμα στα λεξικά, η Παιδεία θα έχει πετσοκοφτεί και θα έχει ραφτεί στα μέτρα του «ιδανικού εργαζόμενου» για την εργασία, το ρεύμα  το νερό και η υγεία θα αποτελούν πλέον εμπόρευμα και με τη βούλα.

Φυσικά, η λυσσαλέα προπαγάνδα και τρομοκράτηση του λαού έρχεται για να περιφράξει –όσο μπορεί- την αντίδραση των μαζών. «Νομιμότητα ή χάος», «ευρώ ή θάνατος», «υπευθυνότητα ή αναρχία» κι άλλα πολλά εκβιαστικά και συνάμα στρεβλά διλήμματα, πέφτουν καθημερινά στο τραπέζι και τα καθεστωτικά ΜΜΕ μας τα σερβίρουν απλόχερα. Όλα αυτά όχι για να εξασφαλίσουν κάποια επανεκλογή, αλλά απλώς για να «αντέξουν» μέχρι να ολοκληρώσουν το έργο τους, μέχρι να τελειώσουν με το ξεπούλημα και το σφάξιμο. Όλη αυτή η προπαγάνδα στοχεύει κυρίως στο να αγοράσει χρόνο. Και, όπως φαίνεται, τα καταφέρνει. Και όταν η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κρατήσει για τον εαυτό της τη στάση της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», τότε καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως αυτό μόνο προς όφελος της συγκυβέρνησης είναι.

Έχουμε πει και ξαναπεί ότι η εξουσία δεν είναι ώριμο φρούτο για να πέσει στην αγκαλιά μας από μόνη της. Αυτή είναι άλλωστε και η κριτική που κάνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Τσίπρας δε βιάζεται. Δεν είναι τυχαίο που κρατά αυτή τη στάση αναμονής, δεν είναι ότι απλώς θέλει να φανεί πιο μετριοπαθής. Ο Τσίπρας δε βιάζεται γιατί ξέρει πως θα παραλάβει καμένη γη. Και όταν παραλαμβάνεις καμένη γη, δεν υπάρχει πλέον τίποτα να κάψεις ή να γκρεμίσεις. Μόνο να χτίσεις. Επίσης αλήθεια είναι ότι πλέον η αστική τάξη έχει αρχίσει να βάζει μέσα στους σχεδιασμό της την πιθανότητα ύπαρξης μιας Αριστερής κυβέρνησης. Κι επειδή οι αστοί έχουν μεγάλη εμπειρία στο θέμα της εξουσίας, δε θα είναι διόλου δύσκολο μια τέτοια κυβέρνηση να εγκολπωθεί μέσα στον αστικό σχεδιασμό. Άλλωστε, η εμμονή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωκεντρισμό και την ευρωφιλία, ο όλο και πιο στρογγυλεμένος λόγος, η ανυπαρξία έστω και αναφοράς στη διάκριση μεταξύ Κυβερνητικής και Πολιτικής εξουσίας, αποτελούν σαφείς οιωνούς πως η ηγεμονική τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη διαλέξει βάρκα. Κι αυτή η βάρκα δε δείχνει να είναι με την ανατροπή, με την κοινωνική χειραφέτηση, με την εργασία και το λαό. Αντίθετα, φαίνεται όλο και εντονότερα μέρα με τη μέρα πως αυτή η βάρκα θα είναι μια θαλαμηγός διαχείρισης, μια πιο φιλολαϊκή ρότα προς ένα πιο «ανεκτό» αύριο.

Με βάση όλα τα παραπάνω, καθίσταται νομίζω απολύτως σαφές και απαραίτητο να βγει ο λαός στο προσκήνιο, με όρους μαζικούς, κινηματικούς, αλλά και πολιτικούς. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο κοινωνικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Ο κόσμος δείχνει ότι είναι αποφασισμένος να δώσει σκληρή μάχη, και γι’ αυτό άλλωστε την προηγούμενη διετία κατέβηκε μαζικά σε απεργίες, σε πορείες και σε πλατείες. Έξω από το Σύνταγμα μαζεύτηκε 1,5 εκατομμύριο κόσμος. Ε, εντάξει, πόσοι περισσότεροι να περιμένουμε να μαζευτούν; Αυτό που χρειάζεται είναι ένα πολιτικό πρόταγμα, ένας πολιτικός φορέας που θα καταφέρει να εκφράσει, να εγκλολπώσει, να ζυμώσει και να ζυμωθεί με τις μάζες κι από τις μάζες. Μια οργανική πρωτοπορία που θα αξιοποιήσει τα ριζοσπαστικά αιτήματα της αγωνιστικής πλειοψηφίας και θα τα μετασχηματίσει με ένα μάχιμο πολιτικό σχέδιο. Αν μη τι άλλο, χρειάζεται σε αυτή τη συγκυρία μια εναλλακτική αφήγηση, χρειάζεται να φανεί πως υπάρχει άλλος δρόμος έξω από Ευρώ-ΕΕ-ΔΝΤ , και μάλιστα χρειάζεται αυτό το δρόμο να τον ανοίξουμε και να τον στρώσουμε εμείς οι ίδιοι. Το να λέμε «έξω από το Ευρώ» είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη πρέπει να είναι ο σχεδιασμός για το πώς μπορούμε να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις, πώς να ανασυγκροτήσουμε την οικονομία μας ώστε να μπορεί να συντηρήσει το λαό, πώς να βαδίσουμε προς το μονοπάτι της χειραφέτησης και του σοσιαλισμού . Κι όλα αυτά δε θα γίνουν μόνο συζητώντας και σχεδιάζοντας, αλλά και πράττοντας: δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, κοινωνικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία,  δομές που θα προετοιμάζουν το λαό για κείνη την ώρα που θα αποφασίσει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις.

Το έχω ξαναπεί και επιμένω: η ώρα είναι τώρα. Δεν παίρνει ούτε μιας στιγμής καθυστέρηση. Αν θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε την πολιτική και κοινωνική ανατροπή, τότε δεν υπάρχει καιρός για ολιγωρία, φραξιονισμούς και σεχταρισμούς. Αλλιώς θα είμαστε ξανά υπόλογοι στην ίδια την Ιστορία.